Rasim Öztekin'e veda; Cenazesi Zincirlikuyu Gasilhanesi'ne götürüldü

Ünlü sanatçı Rasim Öztekin tedavi gördüğü hastanede hayatını kaybetmişti. Öztekin'in cenazesi, yakınları tarafından Dr. Siyami Ersek Göğüs, Kalp, Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi morgundan alınarak Zincirlikuyu Gasilhanesi'ne götürüldü. Usta oyuncu bugün, Zincirlikuyu Mezarlığı Camii'nde kılınacak cenaze namazının ardından, Zincirlikuyu Mezarlığı'nda defnedilecek.

Sanat dünyasının neşesi Rasim Öztekin'e veda

(Rasim Öztekin'in hayat hikayesini Uğur Vardan kaleme aldı...)

Bazı tanışmaların devamını tabii ki hayatın kendi ritmi belirliyor. Rasim Öztekin'i ilk kez üniversite dönemimde (80'ler başı) 'Küçük Sahne'de, Ortaoyuncular ekibi içinde, 'Şahları da Vururlar'da izlediğimi hatırlıyorum. Ama daha derin izi, yine aynı ekibin sahnelediği 'İçinden Tramvay Geçen Şarkı'yla (yazarı Karl Valentin) bırakmıştı zihnimde. Çünkü bu oyun Nazi döneminde geçiyordu ve kapıda biletler, "Bilet bitte" ("Bilet lütfen") şeklinde kesiliyordu. Daha sonra içeri girilip ışıklar söndüğünde perdenin solunda üç Nazi askerinin olduğunu görüyorduk, onlardan biri Rasim Öztekin'di. Sağda ise Nazi üniformalı üç kadın... Ana karakter içeri giriyor, soldakilere sert bir ifadeyle "Hayl Hitler" diyor, sağdakilere de yumuşak bir sesle "Hayylll" diye sesleniyordu...

'KİMLİK BİTTE'

Bu oyun çok önemliydi, çünkü toplumsal bir deneye de ilham kaynağı olmuştu. Galiba 1986 yılıydı ve toplulukta yer alan oyunculardan bazıları üzerlerinde Nazi üniformalarıyla Beyoğlu'na çıkıp önlerine gelenlere "Kimlik bitte" demiş ve 12 Eylül'ün karanlığını ve korku iklimini tam da üzerinden atamamış insanlar, tereddüt etmeden kimliklerini çıkartıp karşılarına dizilmiş SS'lere göstermiş, bu olay hatırladığım kadarıyla Cumhuriyet gazetesinde manşet olmuştu.

ORTAK DEĞERİMİZDİ

Sokağa çıkıp kimlik soranlar arasında Öztekin var mıydı, hatırlamıyorum ama benim oyun vasıtasıyla başlayan seyircisi olarak tanışıklığım, o, gösteri sanatların farklı dallarında yavaş yavaş kendini kanıtlayıp gelişirken bir zaman sonra yeteneklerine bütün bir Türkiye tanıklık eder duruma geldi. Zaman içinde yer aldığı onlarca projenin yanı sıra kendine özgü yüz hatları, sevimli bıyığı, ince üslubu, ses tonu ve mimiğiyle bir ortak değere dönüştü.

Önceki geceki vedasının ardından birçok kişinin altını çizdiği gibi gerçekten de ailemizden biriydi. Bu sayfalarda zaman zaman yitirdiğimiz değerler üzerine, naçizane veda sonatları kaleme alıyorum. Aramızdan ayrılanlardan kimileri ailemizin uzun süredir görmediğimiz ama eski hatıraları hemen aklımıza gelen isimler konumunda. Rasim Öztekin ise sanki ailemizin her daim yanımızda, etrafımızda duran, yer alan, eksikliği hemen hissedilen bir üyesi gibiydi. Kuşak itibariyle samimiyetimiz belki tiyatro salonlarında başlamıştı ama televizyon programları, diziler, filmler derken o kadar iç içeydik ki...

AİLEDEN BİRİ OLMUŞTU

Onun sanatsal serüvenine gelince: Kendini sürekli yenileyen, geliştiren bir yapısı vardı. Farklı profillerde seyirci karşısına çıkar ve çok geçmeden canlandırdığı karakter aracılığıyla yaydığı sıcaklığıyla, samimiyetiyle seyirciyle bağını çok çabuk kuruverirdi.