One For The Road, İlyas Odman

" ' one for the road '

Hikaye anlatmakla ilgili bir performans

Performans/ tasarım : İlyas odman

Dramaturjik destek: anna koriech

metin : İlyas odman

performansta kullanılan diğer metinler:

tom robbins – "skinny legs and all"/ 1990 .

michel houellebecq – "Les Particules élémentaires"/ 1998

grace jones/ mark van eyck – "This is"/ 2008 (from the album 'hurricane')

ses tasarımı: Orhan enes kuzu

performansta kullanılan müzikler:

nasa – space sounds recorded by voyageur satellite

max richter – dream no: 3 ( in the midst of my life )

the doors – this is the end

vanguard feat. jim morrison – ' this is the end' - remix

h. purcell – ' o let me weep' from 'fairy quenn' performed by sylvia mc nair

safiye ayla targen - Geçti Hayal içinde bunca yıl bir gün gibi

(song : osman nihat akın/ lyrics: nahit hilmi özeren

Rezidans desteği : theblob_stockholm

" one for the road", koreograf ilyas odman'ın dahil olduğu performans kolektifi "copycats" ile geçirdiği ve iki türlü sahne malzemezine odaklandığı sürecin ürünüdür. Bu iki türlü sahne malzemesinin ilgi; mantra tekstlerinin ritmik yapılarına sahip bir sahne metni üretmek; ikincisi ise bir drag "quenn" performansının seyirci – performer ilişkisine ve plastiğine sahip bir hikaye anlatıcısı inşa etmekti.

"one for the road", performans, performer in ilk önce anlattığı hikaye kişine sonra da hikayenin kendisine doğru yaşadığı fiziksel transformasyondur. Hikaye anlatıcısı, anlattığı hikayenin metninin ritmik yapısını bu dönüşüm boyunca sabit tutma koşuluna sahiptir; ne kadar anlattığı hikayeden etkilense de ritmi bırakma şansına sahip değildir. Ritm aynı kalırken, anlatılan hikaye her seferinde bu ritme yeni ve geçici anlamlar yüklemektedir. Bazen sidik kokan bir Berlin gece klübünün kulakta patlayan müzik sesi olan ritm bir süre sonra sevgilinin göğsüne yaslanmış kulağın duyduğu kalp atışına dönüşür…

'one for the road" hikaye anlatıcısının seyirciye karşı konumunu sürekli değiştirdiği kıyamet hakkında bir hikaye okumasıdır. " Avesta"," Tibet Ölüler Kitabı " gibi kutsal metinlerin ritmik yapısını taklit eden metin aynı zamanda içerik olarak da bir kutsal kitabın üç temel unsurunu taşır; kökenlerden ve nereden geldiğimizden bahseder; geldiğimiz yerde nasıl davranmamız gerektiğine dair kurallar koyar ve en son geleceğe dair, nerede son bulacağımıza dair, geleceğe dair kehanetlerde bulunur. Ancak bu metni, oto biyografik ve çalıntı olanlarla kurar. Lut kavmi hikayesi yerine kendi hayatının bir anını kullanır, performer kendi hayatının parçalarını ve tükettiği tüm başka kültürel ürünlerden bir kolaj kutsal kitap; bir dokumantasyon üretir.

İLYAS ODMAN

Hayatı, ODTÜ Dans Tiyatrosu'nda başlayan dans ve hareket ile merakını deneyimleyebileceği mekanlar arasında gezerek geçti. Ürettiği işleri hiçbir zaman tam olarak "dans" olarak nitelendirmeye cesaret edemedi. Sahnede olan kişinin başına "gerçek"ten bir şey olmasıyla/ performans ile ve bu olan "şey"in ürettiği anlamların tasarımıyla/ dramaturjiyle ilgileniyor.

2008 – 2011 yılları arasında Burcu Barakacı ile KargART' ı ve KargART Sahne Çalışmalarını organize ettiler; KargART performans günlerini ilkinde dördüncüsüne kadar şekillendirdiler

Performer olarak; 2008 yılında Handan Özer'in "Bana ıslak mayonuzu gösterin" adlı performansında yer yaratıcı dansçı olarak çalıştı. 2010 yılında Jerome Bel'in İdans festivali kapsamında sergilenen "Show must go on" İstanbul versiyonunda yer aldı. 2012 yılında Aslı Bostancı'nın " tales in no language" isimli performansında dans etti. 2008 yılından beri değişik tiyatro kurumlarında oyun koreografisi yaptı, değişik konservatuarların tiyatro bölümlerinde hareket atölyeleri verdi. Tiyatro ile süren bu yakınlaşmasının bir sonucu olarak; karakter, nefesin texti, dramaturji gibi kavramlar hakkında daha fazla düşünür oldu. 2012 yılında Rotterdam Productiehuis çatısı altında Christina Flick, Kimmy Ligtvoet, Melih Gençboyacı ve Ata Güneri ile beraber "Copycats" adlı performans kolektifini kur